A lúa que me alumea

-

Foron moitas as veces nas que vin reflexada na súa cara mais bonitiña as ledicias e as inquedanzas que me acontencían de a cotío no rebulir dos días que transcorrían paseniños. Outras tantas nas que atopei nela acougo e refuxio do incesante rebumbio das rúas. Pero foron moitas mais nas que fiquei enfeitizado polo aloumiño da súa claridade que acababa por tinguir a miña ollada perdida de cores brancas e relucentes. Ela foi sempre o faro infinito que me guiou no camiño da soidade desas noites longas sen poder durmir. Aquelas noites nas que as respostas estaban aló no alto tan lonxe do entendemento pero tan preto dos sentimentos, tanto que semellaba que xa todo tiña sentido ó carón daquela luz tan evidente como intanxible.

-

De forma redondeada e chea de furados coma un queixo debuxa o punto de inflexión, co consentimento das estrelas, na oscuridade inmensa do ceo que racha coa monotonía dos insomnes e os vencidos pola tolemia. Sempre está ali enrriba vixiante, asexando para que todos os nosos soños sigan intactos cando nos, derreados, baixemo-la garda e nos deixemos levar asolagados polas augas do sono e mergullados no fondo do noso inconsciente. Ela sairá sempre. Endexamais se esquecerá de alumear dende que se pon o día ata que alborexa para escorrentar os pesadelos que nos fan arrepíar e tremer agochados entre as colchas do medo.

Aló no alto sigue para que cada vez que nos acheguemos á xanela e ergamo-la testa ó teito do mundo vexamos que hai unha luz prendida no ceo que nunca se extingue e que nos deixa tendido un fío luminoso de esperanza. Cada vez que o medo me queira levar poderei tirar dese fío escintilante e infinito para que me lembre que alí enriba está a resposta a todas as miñas preguntas inconclusas e imposibles. Si, agora xa non teño medo porque sei que sempre está comigo.

-

Cando penso, cando esquezo, cando lembro, cando choro...o mellor incluso cando soño...sempre aló no alto, agardando por min aínda que chova, orballe ou veñan treboadas de mil diaños e lóstregos con xenreira. Sempre alí gardándome, facéndome sentir ben e protexéndome dos malos agoiros da santa compaña.

E así...noite tras noite, faga frío ou calor, poida ou non durmir... sempre quedo prendido polo meigallo da lúa que sempre, sempre me alumea...aló no alto, lonxe moi lonxe, e sen embargo, tan preto.